Co to jest kopiowanie uszu u psów?

Widząc majestatycznego dobermana, doga niemieckiego czy boksera z charakterystycznie stojącymi, spiczastymi uszami, wielu z nas podziwia ich wygląd. Jednak czy zastanawialiście się kiedyś, że ten kształt nie jest dziełem natury, a wynikiem bolesnej interwencji chirurgicznej? Kopiowanie uszu to temat, który od lat budzi ogromne emocje i kontrowersje, dzieląc świat kynologiczny na zwolenników tradycji i obrońców praw zwierząt. Czas przyjrzeć się bliżej, czym jest ten zabieg i dlaczego jego postrzeganie tak diametralnie się zmieniło.

Czym dokładnie jest kopiowanie uszu?

Kopiowanie uszu, znane również jako oocutektomia, to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu części lub całości małżowiny usznej psa. Procedurę wykonuje się zazwyczaj u szczeniąt w wieku od 7 do 12 tygodni w znieczuleniu ogólnym. Celem jest nadanie uszom określonego, najczęściej stojącego kształtu, który jest zgodny z historycznymi wzorcami niektórych ras. Po operacji następuje długi i często bolesny okres rekonwalescencji, podczas którego uszy są usztywniane i bandażowane, aby zagoiły się w pożądanej pozycji. To nie jest prosty zabieg kosmetyczny, a poważna operacja.

Historyczne korzenie praktyki

Tradycja kopiowania uszu sięga setek lat wstecz i nie miała nic wspólnego z estetyką. Pierwotnie zabieg ten miał cele czysto praktyczne. Psom pracującym, takim jak psy bojowe, pasterskie czy myśliwskie, przycinano uszy, aby zminimalizować ryzyko urazów. Długie, zwisające uszy mogły być łatwo chwycone i rozerwane przez przeciwnika w walce lub przez dzikie zwierzę podczas polowania. W ten sposób chroniono psy przed bólem, infekcjami i utratą słuchu w wyniku poważnych obrażeń.

Współczesna debata: Wygląd kontra dobrostan

Dziś, gdy większość psów pełni rolę towarzyszy rodziny, pierwotne uzasadnienie dla kopiowania uszu straciło na znaczeniu. Mimo to debata na ten temat wciąż trwa, a jej główna oś koncentruje się na konflikcie między estetyką a etyką i dobrostanem zwierzęcia.

Argumenty zwolenników

Zwolennicy kopiowania uszu najczęściej powołują się na dwa argumenty. Pierwszym jest wierność historycznemu wzorcowi rasy i chęć zachowania tradycyjnego wyglądu psów takich jak doberman, sznaucer olbrzymi czy dog niemiecki. Drugim, często powtarzanym mitem, jest rzekome zmniejszenie ryzyka infekcji uszu. Badania weterynaryjne jednoznacznie obaliły tę tezę, wskazując, że na zapalenie ucha wpływają czynniki takie jak genetyka, alergie czy budowa kanału słuchowego, a nie kształt małżowiny.

Głosy sprzeciwu i dobrostan zwierząt

Przeciwnicy zabiegu, w tym organizacje kynologiczne, lekarze weterynarii i obrońcy praw zwierząt, podnoszą szereg ważnych argumentów. Oto najważniejsze z nich:

• Ból i cierpienie: Zabieg jest bolesny, a okres rekonwalescencji bywa długi i niekomfortowy dla szczenięcia.
• Ryzyko powikłań: Jak każda operacja w znieczuleniu ogólnym, niesie ze sobą ryzyko, w tym infekcji, martwicy tkanek, problemów z gojeniem czy nieprawidłowego ukształtowania blizny.
• Zaburzenie komunikacji: Uszy są dla psa niezwykle ważnym narzędziem komunikacji. Ich pozycja wyraża strach, agresję, zainteresowanie czy uległość. Kopiowanie uszu trwale ogranicza psu zdolność do wyrażania emocji i komunikowania się z innymi psami oraz ludźmi.

Kopiowanie uszu w świetle polskiego prawa

Warto wiedzieć, że w Polsce i wielu innych krajach europejskich kopiowanie uszu w celach estetycznych jest nielegalne. Zgodnie z Ustawą o ochronie zwierząt, wykonywanie zabiegów chirurgicznych w celu zmiany wyglądu zwierzęcia, które nie są podyktowane względami leczniczymi, jest uznawane za znęcanie się nad zwierzętami. Jedynym wyjątkiem są sytuacje, gdy zabieg jest konieczny dla ratowania zdrowia lub życia psa, na przykład po ciężkim urazie lub w przypadku choroby nowotworowej.

Naturalne piękno jest najważniejsze

Współczesna kynologia coraz mocniej odchodzi od praktyk, które stawiają wygląd ponad zdrowie i komfort zwierzęcia. Zmieniające się wzorce ras w największych organizacjach kynologicznych na świecie promują naturalny wygląd psów. Pamiętajmy, że pies z naturalnymi, nietkniętymi uszami jest nie tylko w pełni sprawny komunikacyjnie, ale także oszczędzono mu niepotrzebnego bólu i stresu. Kochając naszego czworonożnego przyjaciela, akceptujmy go takim, jakim stworzyła go natura – bo w tej naturalności tkwi jego prawdziwe piękno.