Objawy i diagnostyka nadżerki

Objawy i diagnostyka nadżerki: Przewodnik dla świadomej kobiety

Wiele terminów medycznych budzi niepokój, a jednym z nich jest z pewnością „nadżerka”. Choć nazwa ta brzmi groźnie, w rzeczywistości często odnosi się do stanu, który nie jest chorobą, lecz fizjologiczną zmianą, nazywaną ektropią szyjki macicy. Zrozumienie, czym jest nadżerka, jakie daje objawy i jak jest diagnozowana, to klucz do spokoju i świadomego dbania o zdrowie intymne.

Co to jest nadżerka szyjki macicy?

Pojęcie „nadżerka” często budzi niepokój, choć w wielu przypadkach nie oznacza ona poważnej choroby. W terminologii medycznej to, co potocznie nazywamy nadżerką, to najczęściej ektropia szyjki macicy. Jest to stan, w którym delikatny nabłonek gruczołowy, normalnie pokrywający wnętrze kanału szyjki macicy, przemieszcza się na jej zewnętrzną część, widoczną w pochwie. Ten nabłonek jest bardziej czerwony i wrażliwy niż płaski nabłonek pokrywający zazwyczaj zewnętrzną powierzchnię szyjki macicy.

Ciekawostka: Ektropia jest szczególnie częsta u młodych kobiet, kobiet w ciąży oraz tych stosujących hormonalną antykoncepcję. Wynika to ze zmian hormonalnych, które wpływają na wzrost i przemieszczanie się nabłonka.

Objawy nadżerki: Kiedy zwrócić uwagę?

W wielu przypadkach ektropia szyjki macicy jest całkowicie bezobjawowa i zostaje wykryta przypadkowo podczas rutynowego badania ginekologicznego. Jednakże, u niektórych kobiet mogą pojawić się pewne symptomy, które, choć nie zawsze alarmujące, powinny skłonić do wizyty u specjalisty. Do najczęstszych objawów należą:

• Plamienia lub krwawienia kontaktowe: Krwawienia po stosunku, intensywnym wysiłku fizycznym lub po badaniu ginekologicznym. Delikatny nabłonek gruczołowy jest bardziej podatny na uszkodzenia.
• Obfite upławy: Zwiększona produkcja śluzu, który może być przezroczysty lub lekko zabarwiony, jest naturalną konsekwencją obecności nabłonka gruczołowego na zewnątrz szyjki.
• Dyskomfort lub ból: Rzadziej, ale niektóre kobiety mogą odczuwać dyskomfort lub lekki ból w podbrzuszu, szczególnie podczas stosunku.

Należy podkreślić, że powyższe objawy mogą świadczyć również o innych schorzeniach, dlatego zawsze wymagają diagnostyki.

Diagnostyka nadżerki: Klucz do prawidłowego rozpoznania

Diagnostyka nadżerki (ektropii) jest zazwyczaj prosta i rozpoczyna się od rutynowego badania ginekologicznego. Kluczowe jest jednak odróżnienie fizjologicznej ektropii od innych, potencjalnie poważniejszych zmian, takich jak stany zapalne, polipy czy zmiany przednowotworowe.

Etapy diagnostyki:

1. Badanie ginekologiczne ze wziernikowaniem: Podczas badania lekarz widzi szyjkę macicy. Ektropia prezentuje się jako czerwone, aksamitne zabarwienie wokół ujścia zewnętrznego szyjki.
2. Cytologia (badanie Pap test): Jest to najważniejsze badanie przesiewowe w kierunku raka szyjki macicy. Polega na pobraniu komórek z szyjki macicy i ich ocenie pod mikroskopem. Wynik cytologii pozwala wykluczyć zmiany dysplastyczne (przednowotworowe) lub nowotworowe. Nawet przy widocznej "nadżerce", prawidłowy wynik cytologii jest uspokajający.
3. Kolposkopia: Jeśli wynik cytologii jest nieprawidłowy lub lekarz ma jakiekolwiek wątpliwości podczas badania wziernikiem, może zlecić kolposkopię. Jest to szczegółowe badanie szyjki macicy pod powiększeniem za pomocą specjalnego mikroskopu (kolposkopu). Pozwala ono na dokładną ocenę struktury nabłonka, naczyń krwionośnych i wykrycie nawet bardzo drobnych zmian. Podczas kolposkopii często stosuje się specjalne roztwory (np. kwas octowy, płyn Lugola), które uwidaczniają nieprawidłowości.
4. Biopsja: W przypadku wykrycia podejrzanych zmian podczas kolposkopii, pobiera się niewielki wycinek tkanki (biopsję), który następnie jest badany histopatologicznie. Jest to ostateczna metoda potwierdzenia lub wykluczenia poważniejszych schorzeń.

Leczenie i profilaktyka: Co dalej?

Jeśli diagnostyka potwierdzi, że jest to ektropia fizjologiczna i nie ma żadnych niepokojących zmian w cytologii, a kobieta nie odczuwa żadnych objawów, leczenie zazwyczaj nie jest konieczne. Zaleca się regularne obserwacje i wykonywanie cytologii zgodnie z zaleceniami lekarza.

W przypadku, gdy ektropia powoduje uciążliwe objawy (np. obfite krwawienia kontaktowe, nawracające infekcje), lekarz może zalecić leczenie. Metody leczenia to m.in.:

• Krioterapia: Zamrażanie zmienionego nabłonka ciekłym azotem.
• Elektrokoagulacja: Usunięcie zmienionego nabłonka za pomocą prądu elektrycznego.
• Laseroterapia: Usunięcie nabłonka za pomocą lasera.

Profilaktyka to przede wszystkim regularne wizyty u ginekologa i wykonywanie cytologii. Pozwalają one na wczesne wykrycie wszelkich nieprawidłowości i podjęcie odpowiednich działań, zanim rozwiną się poważniejsze problemy. Nie ignoruj sygnałów wysyłanych przez Twoje ciało i pamiętaj, że świadomość to pierwszy krok do zdrowia.